سغه دار - شعري از سجاد رحمالي (تالشي جنوبي: گويش ماسالي)
«سغـَه دار»
سـغـــه دار، اورو - ســبا تﬞ كـو نِمونو اي پوئـَه
كـــونـَـه كــــو تﬞ دَوﬞرﬞن، تﬞ دَچيــنن كــوئـَه كوئـَه
خــوان تﬞ كــو دﯢمــه بسـازﬞن دازي را تـَــوَري را
چـِـم نِـــدارﬞن كﬞ بـوينــن تﬞ و دازيـشــون سوئـَه
تاوْ دَلـَــكـَه يْنـَـه كــرا سغــه دارون ريشـه ژَنن
اﬞم روزون چومْني پـِسندييَه شونـَه چَوون روئـَه
اﬞشتﬞ سـَــوْزَه سـَـري وا بَرْدﬞشه آخر سغه دار
دَخـَنيــستـَه هَمَـه جا اﬞشتﬞ گف و اﬞشتﬞ لوئـَه
هـَـدَه شـان داز پيگـِرﬞن و هـَدَه شان دار دَوﬞرﬞن
پـِـرام اﬞشتﬞ شي هـَني اﬞشتﬞ پا مالـَه كﬞ نوئـَه
ترجمه ي فارسي:
درخت آزاد، امروز- فردا از تو [چيزي به اندازه ي] يك پايه [حتـّي] باقي نخواهد ماند؛
از بيخ و بن تو را خواهند بريد و شاخ و بالت را پشته پشته روي هم خواهند چيد.
مي خواهند از تو براي داس و تبر دسته بسازند.
چشم ندارند تو را ببينند و داس را خود تيز كرده اند.
با عجله و دست پاچگي دارند ريشه ي درختان آزاد را مي زنند؛
انگار اين روزها روده ي آن ها را از هم گسسته اند (پرتحرك و سرگردانند)
و ... ادامه دارد... . لطفا روي "ادامه مطلب" كليك كنيد.
«شعر تالشی»، پایگاهی ست برای شناخت و شناساندن شعـــــر شاعران تالش زبان؛ شعــری که علیرغم توانایی ها و ویـــژگی های منحصر به فــرد خود، بنا به دلایل ریز و درشت بسیار، هنوز بخت و اقبال آن را نیافته است تا در جایگاه بایسته و شایسته اش بنشیند و به مطالعه گرفته شود.