شعری از فرزاد بختیاری مرکیه - گویش ماسالی (تالشی جنوبی)
هَشي كرا
ويشو
دييرمازه
وَري
سلنده كو
آماله
جيره پــِره
كو سينه كو
تنخا آدمي
رييه
وَري ديلي
كارييه
مريوان – زمستان 1376
ترجمه ي فارسي:
خورشيد دارد
مي نشيند
غروب است
برف
كوه برهنه را
فروپوشانده است
رو به سوي اوج
در سينه كش كوه
جاپاي
آدمي تنها
در دل برف
كاشته شده است.
توضيح: متن تالشي اين شعر براي اولين بار در يكي از شماره هاي «ويژه ي تالشي ها» (ويژه ي تالش ها) به چاپ رسيده است: آواي شمال، ويژه ي تالشي ها، به كوشش شهرام آزموده، پاييز 1377، ص15
«شعر تالشی»، پایگاهی ست برای شناخت و شناساندن شعـــــر شاعران تالش زبان؛ شعــری که علیرغم توانایی ها و ویـــژگی های منحصر به فــرد خود، بنا به دلایل ریز و درشت بسیار، هنوز بخت و اقبال آن را نیافته است تا در جایگاه بایسته و شایسته اش بنشیند و به مطالعه گرفته شود.